من و مامانم شاغلیم

گل من،وجودم،تمام احساسم

فرزند دلربای من،روز به روز ماشالا بزرگتر میشی،برای سرکاررفتن مامانیو همراهی میکنی،توی دل مامانی رشد میکنی،شکل میگیری و منم ثانیه به ثانیه بیشتر بهت وابسته میشم،الان دیگه حسابی باهم درددل میکنیم.گل میگیم،گل میشنویم،مامانی از شما معذرت میخواد اگه بجای استراحت کردن برای رشدبهترت صبح زود میرم سرکار و تا دیروقت اضافه کار میمونم.ولی وقتی حس میکنم که جیگرم،نفسم،توی دلمه،خستگیم در میره،به گفته ی دکتر باید استراحت مطلق میشدم و بیشتر استراحت میکردم ولی کارم اجازه نداد بیشتر از یک هفته توی خونه بمونم گلکم.

نمیخواستم کسی اذیت بشه،برای همین به هیچ کس نگفتم که توی خونه هستم.باهم تنها بودیم و درددل مادر فرزندی میکردیم حسابی.

احساس میکردم یه گل بلوری توی دلمه.خیلی ازت مراقبت میکردم که با سرکاررفتن لطمه ای بهت نزنم عزیزم.چاره ای نداشتم فدات شم مجبور بودم برم سرکار.

توی سه ماه اول وزنم خیلی بالا رفته بود.بس که میخوردم تا با سرکار رفتنم شما خسته نشی ،چون اگه من مریض میشدم شما هم اذیت میشدی .بماند که هرچی خوردم بجای اینکه شما وزن بگیری خودم شدم بادکنک.